ZAMANIN ARASINDA KALANLAR

Bir şarkı duyunca, eski bir fotoğraf görünce ya da yıllar sonra o sokağa tekrar girince içimizde bir şey titrer: Özlem. Ama bu sadece geçmişe değil, kaybettiğimiz bir parçaya duyulan özlemdir.

Psikologlara göre insanlar en çok şu üç şeyi özlüyor:

Anlamlı bağlar: Gerçek dostluklar, sahici sohbetler.

Güvende hissetmek: Annemizin sesi, babamızın eli, mahallemiz.

Kendimizle temas: Koşulsuz sevildiğimiz, yargılanmadığımız o çocukluk hâli.

Sosyologlara göre nostalji, hızla değişen dünyaya karşı zihnin kurduğu bir sığınak. Geçmişin bazı anları bugünden daha sağlam geliyor çünkü o anlarda daha "tam" hissediyorduk.

Kimi eski okul kantinini, kimi teyzesinin evindeki yaz kokusunu, kimi pazar sabahı çizgi filmlerini özler. Ama aslında hepimiz şunu ararız:
“Kendimizi kaybetmeden önce kimdik?”

Zaman makinemiz yok belki ama hatırlama gücümüz var.

Eski bir dostu aramak

Anne yemeği pişirmek

Çocukluk şarkısını dinlemek
Bunlar sadece hatıra değil, ruhun panzehiri.