Bir vakitler sofralar bereketin değil, paylaşmanın adıydı. Selam almak bir borç, kapı çalmak bir saygıydı. Mahalledeki herkes birbirinin şefkatiyle büyürdü. Sonra hız, tüketim ve yalnızlık çağında bu incelikler sanki yavaş yavaş silindi. Kaybolmadılar, ama gölgelerin arkasına saklandılar.

Kaybolan değerlerin geri gelmesi, aslında bir mucizeye değil, hatırlamaya bağlıdır. Çünkü kalbimizin belleği unutmuyor; sadece uykuya dalıyor. Bir gülüş, bir merhametli davranış, bir yaşlıyı saygıyla dinlemek… Bunların her biri uyuyan değerlere bir dokunuş, bir uyanış çağrısıdır.

“Kaybolan değer yoktur; hatırlanmayan değer vardır.”

Bir bilgeye sormuşlar:
“Eskiden insanlar daha mı iyiydi, yoksa biz mi bozulduk?”
Bilge tebessümle demiş:
“Eskiden insanlar da insandı, şimdi de insan… Fark şu ki, o zaman gönüller açıktı, şimdi perdeli. Gönülleri aralayınca değerler geri döner.”

“Allah’ım, kalbimizi kaybolan değerlerin ışığıyla yeniden dirilt. Bizi unutanlardan değil, hatırlayanlardan eyle.”

Kaybolan değerler aslında ölmez; biz yaşatmadıkça susar. Onları diriltmek elimizde, tıpkı küllerin arasındaki koru yeniden alevlendirmek gibi.