Sanat tarihinde renkler yalnızca estetik unsurlar olarak değil, aynı zamanda güçlü birer anlatı aracı olarak kullanılmıştır.

Ressamların palet seçimleri, dönemsel ruh halleri kadar izleyiciyle kurdukları duygusal bağı da etkiler.

Özellikle soyut sanat akımlarında renkler, bir hikâyeden ziyade hissiyatın aktarımı için kullanılır.

Araştırmalara göre sıcak renkler (kırmızı, sarı, turuncu), izleyicide enerji, tutku ve hareket hissi yaratırken; soğuk renkler (mavi, yeşil, mor) daha çok huzur, dinginlik ve içe dönüklük duygularını tetikler.

Örneğin Vincent van Gogh’un sarılarla dolu “Buğday Tarlası ve Kargalar” tablosu, yalnızlık ve delilik hissini aynı anda yansıtırken; Edvard Munch’un “Çığlık” adlı eseri, kırmızı ve turuncunun agresif kullanımını korkunun bir metaforu olarak sunar.

Modern sanat galerilerinde yapılan gözlem çalışmalarında, izleyicilerin bir tabloya renklerinden ötürü ortalama 3 kat daha uzun süre baktığı tespit edilmiştir.

Yani renk, sanatseverin tabloyla bağ kurmasını doğrudan etkileyen temel faktörlerden biri.

Renklerin izleyicide bıraktığı izlenime dair kısa notlar:

Sarı: Enerji, dikkat, kaygı

Mavi: Güven, huzur, yalnızlık

Kırmızı: Tutku, öfke, dikkat

Yeşil: Denge, doğallık, büyüme

Mor: Gizem, melankoli, ruhsallık