Gürültüye alıştık. Haberlerin, tartışmaların, uyarıların, reklâmların ortasında... Herkesin sesi var ama çoğunun sözü yok. Bu çağda düşünmek bile bir lüks hâline geldi. Bir sessizlik arıyoruz ama bulduğumuz şey genellikle sadece gürültüsüzlük. Oysa sahici bir sessizlik, insanın kendiyle baş başa kalabildiği o iç durgunluk hâlidir. Kendi içimize dönmeden, dışarıda olanı anlamak mümkün mü? Herkes konuşurken biz sustuğumuzda, sesimizi değil, derinliğimizi mi kaybediyoruz, yoksa nihayet buluyor muyuz? Belki de artık en kıymetli eylem, konuşmak değil... Susmak Dinlemek İçimizi duymak Bugün açık deftere bu soruyu bırakalım: "Sahici bir sessizlik kaldı mı bu çağda?"