Bugün metroda küçük bir çocuk gördüm. Yüzü kirliydi, ayakkabısı yoktu. Annesi bir şey demiyordu, o da. Ama gözleri… Bağırıyordu. Bir koca adam gördüm, sırtında sıva, ellerinde çatlaklar. Yorgundu. Ama en çok, sesi yorgundu. Ona kimse soru sormuyordu çünkü cevabını zaten kimse duymuyordu. Bir yaşlı kadınla göz göze geldim. Tek başına yürüyordu, başı öne eğik. Ne kimsesi vardı ne sebebi... Ama içinden bir kalabalık geçiyordu. Ve anladım: Bazı insanlar ses çıkarmıyor çünkü yıllardır dinlenmediler. Kendi seslerinden bile utanır oldular. Ama bir köşe onların olabilir. Bir cümle, bir yazı, bir dokunuş… Bugün onları gör. Bakışına takılan, “ben buradayım” diyemeyen herkese kulak ver. Çünkü kısık ses, en çok vicdanı yorar.