SOKAK RÖPORTAJI İzmir – Kıbrıs Şehitleri Caddesi, 19 Mayıs sabahı… Muhabir: “Merhaba! Bugün size biraz sıra dışı bir soru sormak istiyoruz. Diyelim ki zaman durdu. Herkes, her şey dondu. Ama siz hareket etmeye devam ediyorsunuz… İlk ne yapardınız?” Elif (29) – Öğretmen “Zaman dursa… Galiba anneme sarılırdım. Çünkü o hep hareket hâlindeydi, bir kez bile oturup derin bir nefes aldığını görmedim. Zaman durmuşken belki o anı sonsuza uzatabilirim.” İsmail (61) – Emekli Şoför “Yıllarca direksiyon salladım. Zaman hiç durmadı benim için. Durmuşken bir bank bulur, sessizce oturur, etrafı izlerdim. Belki içimden geçenleri nihayet duyardım.” Burak (17) – Lise Öğrencisi “Vallahi önce sınav kağıdına kopya bakardım diyeyim, ama sonra… sonra gider sevdiğim kıza bir mektup bırakırdım. Belki zamanı ben başlatmadan önce okur…” Şerife Teyze (74) – Emekli Terzi “Ah evladım… Ben zaman dursa torunlarımı izlerdim uzun uzun. Hani o hızlıca sarıldıkları, geçerken öptükleri anlar var ya… Onları uzatmak isterdim. Çünkü büyüdüler. Hemencecik büyüdüler…” Deniz (38) – Yazılım Uzmanı “Dünyadaki tüm ekranlara bir cümle yazardım: ‘Zaman durdu, hâlâ nefret mi taşıyorsun?’ Bakarsın biri utanır, biri affeder…” Muhabir Son Söz: “Zaman her gün geçiyor. Ama çoğumuz hâlâ ‘bir şey yapmaya zamanı olmadığını’ söylüyor. Peki ya zaman bir gün gerçekten dursa… Hazır mıyız? Mikrofon kapandı, düşünceler kaldı...”