İlk cümleyi onlar kurdu:
“Sen uslu bir çocuksun.”
Sonra defterin her sayfasına yazdılar:
“Sessiz ol, otur, kalk, çalış, evlen, sabret...”
Oysa bir gün kalem senin eline geçtiğinde anladın:
Sana yazılan hayat, senin değildi.
Şimdi dur.
Cümleyi değil, hayatı kır.
Ve yeni bir sayfa aç:
Nokta. İki. Sonra...
Korkuyorsan, yaz.
Ağlıyorsan, sil.
Gülüyorsan, çoğalt.
Seviyorsan, bırak akıp gitsin.
Çünkü bazı hayatlar...
Ancak kendi cümlesinden sonra başlar.