Her insanın bir suskunluğu vardır.
Ama bazıları var ki...
Sadece sessiz kalmaz, kendini de o sessizliğin içinde kilitler.
Kırıldığını söylemezsin.
Çünkü “önemsiz görünürüm” sanırsın.
Sevdiğini de itiraf etmezsin.
Çünkü “kaybederim” korkusu ağır basar.
Ve ben soruyorum:
Sustuğun şey seni koruyor mu, yoksa yavaş yavaş içini mi kemiriyor?
Ne zaman “bir şeyim yok” dedin en son?
Ve o cümle, aslında “her şeyim var ama anlatamıyorum” demek değil miydi?
SORUYORUM yankısı:
İnsan bazen susarak güçlü görünür…
Ama en derin yarayı da orada alır.
– E.Y.