Birini sevmeye,
Bir cümleyi kurmaya,
Bir özrü dilemeye,
Bir hayali gerçekleştirmeye…
Hep bir “yarın” umuduyla erteliyoruz kendimizi.
Ama bazen hayat öyle bir geçip gidiyor ki,
En çok “keşke” kelimesi kalıyor elimizde.
Düşünüyorum da:
Zaman, aslında kimseyi beklemiyor.
Bekleyen biziz. Korkakça. Sessizce.
Oysa belki sadece bir adım var önümüzde.
Bir adım atınca açılacak kapılar,
Başlayacak hikâyeler…
Bugün düşünmekten bir adım öteye geçebilsek ya…