Bir gün insanoğlu virgülü kaybetti; Söyledikleri birbirine karıştı, ne nefes alabildi ne de anlam verebildi cümlelerine.   Sonra noktayı kaybetti; Düşünceleri uzadıkça uzadı, hiçbirini bitiremedi, ayıramadı birini diğerinden.   Ünlem işareti de kayboldu bir başka gün; Ne sevincini ifade edebildi, ne öfkesini... Tüm duygularını yitirdi.   Bir gün geldi, soru işaretini de unuttu; Sormamaya başladı, sorgulamadan yaşamaya alıştı. Her şeyi olduğu gibi kabul eder oldu.   İki nokta üst üsteyi de kaybetti; Hiçbir açıklama yapamaz hale geldi. Ne kendini anlatabildi ne başkalarını anlayabildi.   Hayatının sonuna geldiğinde elinde yalnızca tırnak işareti kalmıştı: “İçinde de başkalarının düşünceleri vardı yalnızca.”