Sokakta yürürken yüzlere bak... Kimse ağlamıyor ama kimse de gülmüyor. Konuşmalar sıradan, davranışlar düzgün... ama içeride bir şeyler kırık. Çünkü artık insanlar “iyiymiş gibi” davranmakta ustalaştı. Gerçek duygularını gösterirse zayıf, anlatırsa dertli sanılacak. O yüzden herkes susuyor. Gülümsüyor. Devam ediyor. Oysa psikoloji der ki: Bastırılan her duygu, sessizce bir yerden çıkmanın yolunu arar. Ya bedenden... ya davranıştan... ya da bir sabah sebepsiz uyanan öfkeden.  Mini Yorum: Gülümseyen herkes mutlu değildir. Sustukça iyileşilmez. Saklamaya çalıştığımız duygular, bir gün kendini hatırlatır. Ve en çok da "iyiyim" diyenler iyi değildir.