Bazı insanlar bağırmaz…
Yalvarmaz, isyan etmez, kapıları yumruklamaz…
Sadece biraz daha içine kapanır.
Ve o sessizlik... en derin çığlıktır aslında.
Kimi “İyiyim” derken, içinden “dayanamıyorum” geçer.
Kimi gülerken, göz pınarlarında küsmüş bir çocuk bekler.
Ses çıkarmazlar.
Çünkü onlar bilir:
Kendi acısını duymayan, başkasının acısını da dinlemez.
Ama her gün, bir insan daha eksiliyor hayatın sesinden.
Ve biz hâlâ duymuyoruz…
Duymak istemiyoruz.
KISIK BİR SES DUYARSAN, DUR VE DİNLE
Belki de o sessizlikte bir hayat yardım bekliyordur.
Ve belki…
Senin “Nasılsın?” deyişin, onun kurtuluşudur.
— E.Y.