Çocuğunuzu dinlerken gerçekten anlıyor musunuz, yoksa sadece cevap mı veriyorsunuz? Birçok anne baba, çocukları konuştuğunda hemen çözüm üretir. “Ağlama, geçer.” der, “Abinle paylaş, o senin kardeşin.” der… Ama çocuk o anda çözüm istemez; anlaşılmak ister. Empati, onun gözünden bakmaktır. Onun yaşını, bilgisini, duygularını hesaba katmaktır. Dört yaşındaki bir çocuk için kırılan oyuncak, bir yetişkinin kırılan telefonu gibidir. Beş yaşındaki bir çocuk için parkta kaydıraktan itilmek, bir yetişkinin iş yerinde küçük düşürülmesi gibidir. Empati kurduğunuzda, çocuğunuz kendini güvende hisseder. “Annem beni anlıyor, babam beni dinliyor.” der. Bu güven, onun dünyayı güvenle keşfetmesinin temelidir. Bugün çocuğunuzla konuşurken ona şunu söylemeyi deneyin: “Şu an üzgünsün biliyorum, bu gerçekten seni kırmış olmalı.” Göreceksiniz, çözüm üretmeden bile onun gözleri sakinleşecek. “Çocuğu anlamak için büyük laflara değil, küçük kalbine inmeye ihtiyaç var.”