Eskiden sabah kalkınca cam açılır, gökyüzüne bakılırdı. Şimdi ekran açılıyor, “bildirim var mı” diye kalp kontrolü yapılır gibi bakılıyor. Telefon akıllandı, biz elimizdeki çiçeğin kokusunu unuttuk. Hani derler ya; “insanlar konuşa konuşa, hayvanlar koklaşa koklaşa...” Biz hem koklaşmıyoruz, hem konuşsak da sesimiz notifikasyon sesi gibi çıkıyor: “Ping! – Merhaba...” Geçen gün bir arkadaşım dedi ki: — Abi ben telefonsuz bir gün geçirdim, kafam açıldı! Dedim ki: — Kafanın açılması iyi de, veri kullanımın kapalı kalmış. Yeniden bağlanma şifreni hatırlıyor musun? Şaka gibi ama gerçek şu: Wi-Fi’siz kalınca huzursuz, doğasız kalınca normal hissediyoruz. O yüzden ... Bazen telefonun değil, ruhumuzun şarjı bitiyor. Fıkradan kalan: Uçak moduna al kendini bazen… Hayat sinyal ister. – E.Y.