Geçen gün evde oturuyorum, bir an içimden “yalnızım galiba” dedim.
Telefonu elime alıp arkadaşıma yazdım:
— “Yalnızım, bir kahve içelim mi?”
O da ne dese beğenirsiniz?
— “Ben de yalnız kalmak istiyorum bugün.”
Yalnızlık paylaşılamazmış, denedim, olmadı.
Sokağa çıktım moral bulmak için.
Yaşlı bir amca bankta oturuyordu, yanına iliştim.
— “Amca, yalnız mısın?”
— “Yok evladım, karım vefat etti, çocuklar şehir dışında, köpeğim kayboldu.”
— “Yani yalnızsın işte.”
— “Yo yo, ben huzurluyum!”
Bak bak... Adamın yalnızlığı bile benden daha organize.
Markete girdim, “tek kişilik yemek” aradım,
Kasiyer dedi ki:
— “Siz böyle devam ederseniz biz size paketli hayatlar önereceğiz.”
Peki, ben ne yaptım?
Evde kendime bir masa kurdum.
Karşı sandalyeye de yastık koydum.
Kendime döndüm dedim ki:
“Seninle konuşmak, kalabalığın içinde anlaşılmamaktan iyidir.”