Sokakta yürüyorsun…
Simit 15 lira olmuş. Otobüse binmek istiyorsun… Kartın yetmiyor.
Domatesin kilosu eve dönüş yolunda düşmüş ama moral hâlâ düşmemiş.
Neden?
Çünkü bu ülkede umut, ne dolara endeksli ne de sepete dahil.
Market çıkışında filesi boş bir teyze, “Olsun, en azından hava güzel” diyorsa...
Genç işsiz bir çocuk, “Bir gün düzelir abi” diyorsa...
Emekli bir amca, “Ben yine de toruna harçlık vereceğim” diyorsa...
İşte orada umudun fiyatı sabitlenmiş demektir.
Bizi kriz değil, umutsuzluk yıkar.
Ama iyi haber şu ki: Henüz ondan da zamlı fatura gelmedi.