Bazı insanlar vardır, hep neşelidir. Hep “iyi görünür.” Ama sonra bir sabah uyanamazlar. Yorgunluktan değil, duyulmaktan vazgeçtikleri için. GÖRÜNEN NE? Güler yüz, Yardımseverlik, Güçlü duruş. GÖRÜNMEYEN NE? İçten içe çöküş, Tükenmişlik sendromu, Duygusal yalnızlık. NEDEN BÖYLE HİSSEDİYORUZ?  Duygularını bastıran bireyler, çevresi tarafından “dayanak noktası” gibi görülür. Ama destekledikleri herkese yetişmeye çalışırken kendilerini unuturlar. Zamanla, duygularını dışa vuramadıkları için içlerinde birikme başlar. Ve sonunda: “Kimse beni gerçekten görmüyor” hissiyle baş başa kalırlar. PSİKOLOGLUYORUM DİYOR Kİ:  “Gülümsüyor olman, iyi olduğun anlamına gelmez.”  Kendi sınırlarını bil.  Yardım istemekten utanma.  “Hayır” demeyi öğren.  Kendinle baş başa kalacağın anlar planla. NE YAPMALI? Duygusal check-in yap: Bugün gerçekten ne hissediyorsun? Aynı anda herkesin yükünü taşıma: Sen de insansın. Bir profesyonelle konuşmaktan çekinme. Sosyal gülüşünü değil, gerçek duygunu fark eden insanlarla vakit geçir.  Unutma: Tükenmişlik, başarısızlık değil. Göstermeyi unuttuğun “yardım ihtiyacının” çığlığıdır.