Bazı insanlar dışarıdan çok sakin görünür… Ama içlerinde bir ses, onlara hiç durmadan şunu söyler: “Yine beceremedin…” “Niye böyle söyledin ki az önce?” “Bak, herkes senden daha iyi…” İç ses dediğimiz şey bazen farkında olmadan taşıdığımız eski cümlelerin yankısıdır. Çocukken duyduğumuz bir azarlama, bir hayal kırıklığı, bir küçümseme… Zamanla içimize yerleşir ve artık o sesi kendimiz konuşuruz. Ve en tehlikelisi şudur: Kendi kendimizi sürekli yargıladığımızda, gerçek benliğimizle bağımız kopar. Hep yanlış yaptığını düşünen bir zihin, bir noktadan sonra doğru olanı bile göremez. Oysa eleştiren değil, destekleyen bir iç ses de mümkündür. Tıpkı bir dost gibi konuşan, “Olur böyle bazen.” diyen, “Bir daha denersin.” diye fısıldayan… O sesi duyabilmek için önce diğerini fark etmemiz gerekir. Bugün bir dur. İçinden geçen cümleleri dinle. Ve kendine sor: “Ben bu sözleri hak ediyor muyum?”