İnternete girdiğiniz anda her şey hakkında binlerce yorum, on binlerce video, yüz binlerce makale bulabiliyorsunuz. Ama ne gariptir ki, tüm bu bilgi selinin ortasında boğulan şey, bizzat bilginin kendisi. Bugün biri çıkıp “dünya düzdür” diyor, ardından milyonlar onu alkışlıyor. Bir diğeri, “çocuklara aşı yapılmamalı çünkü limon suyu yeterlidir” diyebiliyor; bir bakmışsınız, milyon izlenme almış. Neden? Çünkü cehalet artık hem kolay, hem hızlı, hem de eğlenceli. Eskiden cehalet sessizdi. Şimdi gürültülü. Eskiden “bilmiyorum” demek erdemdi. Şimdi Google’a iki kelime yazıp “uzman” kesilmek meziyet sayılıyor. Sosyal medyada bilgi değil, yankı odası seviliyor. Ne kadar bağırırsan, o kadar haklısın. Ne kadar net konuşursan, o kadar bilge görünüyorsun. Kimse “emin değilim” demiyor. Oysa gerçek bilgi, şüpheyle başlar. Bugünlerde ekranlarda, meydanlarda, hatta üniversite kürsülerinde bile “bilgi” yerine “inanışlar” dolaşıyor. Herkes bir şey savunuyor ama kimse okuduğu kaynağın ne olduğunu bilmiyor. Öyle bir çağdayız ki, cehalet bile organize çalışıyor. Asıl mesele şu: Bilgi çağındayız ama akıl tutulmasındayız. Google aramasıyla gelen kanaatler, okulla, deneyle, mantıkla gelen doğruların önüne geçti. Ve şimdi biz, çok bildiğimizi sanan ama aslında çoktan kaybolmuş bir kalabalığın ortasında yalnız kalan aklı temsil etmeye çalışıyoruz. Bu çağda bilge olmak yetmez. Sabırlı ve sorgulayıcı olmak da gerekir. Çünkü bilginin sesi, cehaletin çığlığında kaybolmasın diye önce biz sakin kalmalıyız.