Gün içinde onlarca kez sorarız:
“İyi misin?”
Ama çoğu zaman cevabı duymayız, duysak da dinlemeyiz.
Çünkü o soru bir selamlaşma kalıbı olmuştur artık, samimi bir sorgulama değil.
Oysa bazı insanlar, “iyiyim” derken içinden parçalanıyor olabilir.
Bazı gülüşler, ağlamaktan daha yorgundur.
Ve bazı sessizlikler, çığlıktan daha yüksek seslidir.
Psikolojide buna maskelenmiş duygu denir.
İnsan, bastırdığı acıyı normalleştirerek kendini korur.
Ama uzun vadede bu bastırma, iç dünyada birikerek ruhsal çöküntülere dönüşür.
O yüzden biri “iyiyim” dediğinde susmak yetmez;
Gerçekten hisset, gözlerine bak, gerekirse bekle…
Çünkü bazen birinin iyi olup olmadığını sadece duymazsın — hissedebilirsin.
“Bazı insanlar iyiyiz demeyi öğrenir, iyi olmayı hiç öğrenemez.”
– E.Y.