Sabah gözümüzü açtığımızda başlıyor yarış. Mesajlar, mailler, alarm sesleri… Yetişmemiz gereken işler, yapılması gereken planlar, unutulmaması gereken sorumluluklar... Koşuyoruz. Daha fazla çalışmak, daha çok kazanmak, daha iyi görünmek, daha az eksik hissetmek için… Ama nereye? Koşarken unuttuğumuz bir şey var: Durmanın da bir anlamı olduğu. Hatta bazı şeylerin sadece durduğumuzda fark edilebildiği. Kendimize hiç sormuyoruz: Ben bu kadar uğraşıyorsam, ben kimim? Bu hız kimin beklentisi? Yaptığım şeyler gerçekten bana mı ait, yoksa alışkanlık mı? Psikoloji diyor ki: Sürekli koşturma hâli, çoğu zaman bir kaçıştır. Gerçek ihtiyaçlarımızla yüzleşmemek için kendimizi "meşgul" tutarız. Çünkü yüzleşmek zordur. Ama büyümenin başka yolu yoktur. Küçük Bir Egzersiz: Bugün 10 dakikalık bir boşluk yarat. Telefon kapalı. Gürültü yok. Sadece kendine şu soruyu sor: “Ben şu an ne hissediyorum?” Cevap geldiyse… Yarış durdu demektir. E.Y. “Kendine zaman ayırmayan, kendini zamanla yitirir.”