Bazı eşyalar yer kaplamaz, ruh kaplar. Bir kahve fincanı, bir çakıl taşı, bir not defteri ya da eski bir anahtarlık… Küçüktürler ama geçmişi yüklenmişlerdir. Elinize aldığınızda ağırlığını fiziksel olarak değil, kalbinizin kıyısında hissedersiniz.   Biz farkında olmadan hafızamızın raflarına pek çok şey koyarız. Gülümseyerek sakladığımız fotoğraflar kadar, gözyaşıyla kaldırdığımız mektuplar da vardır orada. Ve her insanın içinde sessizce yürüttüğü bir hatıra müzesi barınır. Girişi yoktur, çıkışı belirsizdir. Ziyaretçisi sadece kendisidir.     ---   Zaman İyileştirir mi, Yoksa Gizler mi?   Zaman, çoğu zaman bir doktor gibi gösterilir. Ama bazen sadece üstünü örter acıların. Gerçek iyileşme, yüzleşmeyle başlar. Hatıralardan kaçmak değil, onlarla barışmak gerekir. Bazı yaralar, hatırlanmadan kabuk tutmaz.     ---   Hatırlamak Cesarettir   Gülümseten bir anıyı hatırlamak kolaydır. Ama içimizi burkanları hatırlamak cesaret ister. Çünkü insan kendine bile itiraf edemediği şeyleri en çok geçmişinde saklar. Ve işin tuhafı şudur: Ne zaman “unuttum” desek, en beklenmedik anda karşımıza çıkar.     ---   Bir Hatıra Kutusu Açın Kendinize   Belki bir kutu, belki bir dijital dosya… Ama mutlaka bir yer olsun: İçine hem acıları hem sevinçleri koyduğunuz. Çünkü geçmiş, geleceğin pusulasıdır. Ve hatırlamak, insan kalmanın en dürüst yoludur.