Filistin sadece bir coğrafya değil, yeryüzünün adalet terazisinde devrilmiş kefedir. Her yeni gün bir çocuğun gözünden eksilen ışıktır orada. Dünya; kararlar alır, kınar, konuşur. Ama Filistin’de bombalar konuşur, suskunluklar da suç ortaklığına dönüşür.
Haritada küçülerek yok edilen bir halkın, kalbimizde büyüyen acısıyız biz. Ama ne yazık ki her geçen gün biraz daha alışıyoruz. İşte en büyük tehlike de bu: alışmak.
Unutma dostum…
Bir çocuğun korkudan titreyen sesi,
Bir annenin elleriyle örttüğü enkaz altındaki evladı,
Bir halkın kuşatılmış sabrı...
Hepsi aynı soruyu soruyor sessizce:
“İnsanlık orada mısınız?”
Bu pencereden bakınca görünen manzara hâlâ kan, hâlâ taş, hâlâ direniş…
E.Y.