Hayatta en çok duyduğumuz cümlelerden biridir: “Daha vaktim var.” Gençken kullanırız, yaşlandıkça tekrarlarız. Oysa hayat, geç kalanları affetmez.
Bir çiçek, mevsimini bekler. Bir kuş, göç zamanını kaçırmaz. Bir insan ise sürekli erteler: Sevgisini, kararını, değişimini… Sonra da zaman geçince, kaderi suçlar. Oysa kader dediğimiz şey, zamanın ta kendisidir.
Bir dostun gönlünü almak, annenin dizine baş koymak, babanın suskunluğunu dinlemek, çocuğunla oyun oynamak, sevdiğine “iyi ki varsın” demek… Bunlar için “sonra” yoktur. Erteledikçe, kendimizi hayattan uzaklaştırırız. Ve bilmeliyiz ki hayat, geri sarılabilen bir film değil; her sahnesi tek çekimdir.
Bugün neyi erteliyorsan, bil ki onunla imtihandasın. Çünkü hayat, geç kalanları affetmez; sadece sessizce önlerinden çekilir.