Modern zamanın şarkısı şu: “Kendini sev, kendinle barış, aynaya gülümse...”
Güzel sözler.
Ama ya sorun, aynaya fazla bakmaktan dışarıyı görememekse?
Kendimizi seviyoruz derken, başkasını önemsemeyi unuttuk.
“Ben haklıyım” dediğimiz kadar “O ne yaşıyor?” diye sormuyoruz.
Özgüven diyerek kibri, özsaygı diyerek bencilliği parlatıyoruz.
Oysa insan bazen en çok, kendini unuttuğunda iyileşir.
Bir sokak kedisine eğilirken, bir çocuğun gözünden utanırken,
bir ihtiyarın ellerine dokunurken büyür kalbimiz.
Kendinle barışmak belki de, kendini çok fazla merkeze koymamaktan geçer.
Pencereni biraz aç dostum, sadece içeriye değil, dışarıya da bak.
– E.Y.