Gazze’de bombalar konuşuyor, dünya ise susuyor.
Bir halk, bir şehir, bir çocukluk… Her şey yavaş yavaş yok ediliyor.
Ama asıl yok olan ne biliyor musun dostum?
İnsanlığın eşiği.
Her yeni gün bir okul, bir hastane, bir feryat daha gömülüyor toprağa.
Ama o toprağın altında sadece bedenler değil, umutlar da kalıyor.
Televizyonlar sansürlüyor, devletler denge politikası yapıyor.
Ama bir annenin ağıdının siyasi karşılığı yoktur.
Bir çocuğun korkusunun diplomatik versiyonu olmaz.
Ve biz ne zaman sessiz kalırsak,
O çığlıklar bir parça daha küçülüyor.
Çünkü sessizlik, zalimin en sevdiği müziktir.
Bugün Filistin, yarın başka bir yer…
Ama unutma:
Zulüm yayılır, eğer vicdan susarsa.
E.Y.