Sessizlik, hakikatin en derin yankısıdır. Konuşmayanın da sözü olur bazen; kalp duyar, ruh anlar. Konuşmak kolaydır. Dile dökülen her kelime, bazen kalbi gizler. Ama susmak... Susmak, kalbin cesaretidir. Bazı hakikatler, sadece sessizlikte dile gelir. Çünkü kelimeler yetersiz kaldığında, gönül konuşur. Hazret-i Mevlânâ der ki: “Söz, gümüşse sükût altındır.” Herkesin bağırdığı bir dünyada, susmak da bir haykırıştır. Kimi zaman bir duruştur, kimi zaman teslimiyetin adıdır. Sessizliğin Öğrettikleri: Derinlik Kazandırır: Sessiz kalan, daha çok duyar. Tevekkülü Artırır: Sözle değil, hâl ile tevekkül olur. Ruhu Temizler: Sessizlik, iç sesi arındırır. Bir Nazar: “Sükût eden gönül, en gür feryadı Allah’a söyler.” Konuşulmamış sözlerin de bir dili vardır. İncinenin, bekleyenin, anlayanın dili… Kalp bazen sadece susarak konuşur. Ve Allah, en çok o dili duyar. Hikmetli Bir Hikâye: Bir derviş, her gün dergâhın kapısında suskun şekilde otururmuş. Yıllarca bir kelime etmemiş. Bir gün yanına yaklaşan bir mürit sormuş: – Efendim, neden hiç konuşmuyorsunuz? Derviş gözlerini gökyüzüne çevirerek cevap vermiş: – Çünkü Allah ile konuşan, insanlara karşı susar. Onu dinlemeye alışınca, dünya sesi fazla gelir. Sessizlikle Gelen Üç Hediye: Feraset: Konuşmayan, daha çok görür. Sabır: Sözünü tutan, içini tutar. Yakınlık: Sessizliğin içinde Allah’ın sesi duyulur. Günün Duası: “Allah’ım, bize konuşmadan anlatmayı, susarak anlamayı nasip et. Gürültüler arasında Seni duymayı, kalabalıklar içinde iç sesimize ulaşmayı öğret. Susuşlarımızı yakarış, sessizliğimizi secde eyle. Âmin.” “Sessizlik, Allah’a en yakın hâlidir; çünkü O, en çok kalpten duyulur.”