Eskiden biri “iyi insandır” denince akan sular dururdu.
Şimdi ise “saf mıdır?” diye soruluyor.
Birine yardım et, “menfaati vardır” derler.
Bir hatayı affet, “korkmuştur” derler.
Konuşma, “kibirli”; susma, “ezik”…
Yani artık iyilik şüpheli, kötülükse sıradan.
Çünkü sistem, kurnazı ödüllendiriyor.
Dürüstlük bir erdem değil, risktir artık.
İyi insan olmak, diploma gibi gösterilemiyor.
Kötü olan bağırır; iyi olan, içinden ağlar.
Kötü kazandığında “akıllı” denir;
İyi kaybettiğinde “deneyimsiz”…
Peki bu mudur adalet?
İyiliğin karşılığı sadece vicdan mıdır?
Dürüst olan hep yalnız mı kalır?
Bir yerde bir yanlış var.
Ve biz o yanlışa alıştıkça iyiler eksiliyor, kötüler çoğalıyor.
“İyi olmak işe yaramıyorsa, sorun iyilikte değil, sistemdedir.”
— E.Y.