Tevekkül… Dilimizde çokça kullanırız. “Tevekkül ettim.” deriz. Ama çoğu zaman tevekkülü yanlış anlarız. Çoğu insan tevekkülü, hiçbir şey yapmadan oturmak sanır. Oysa tevekkül, elinden geleni yapıp sonucu Allah’a bırakmaktır. Düşünün, bir çiftçi tarlasını sürmez, tohum ekmez, sulamazsa; sadece “Allah büyütür.” demesi tevekkül olmaz, tembellik olur. Çünkü Allah çalışana verir. Tohum ekmeyene değil, ekene yağmur indirir. Tevekkül, sebebe sarılıp sonucu Yaradan’a teslim etmektir. Tevekkül, insana huzur verir. Çünkü elinden geleni yaptığını bilen insan, gerisini düşünerek kendini yemez. Bilir ki, gayret ondan, netice Allah’tandır. Bugün kendine sor: Gerçekten tevekkül mü ediyorsun, yoksa tembelliğini tevekkülle mi süslüyorsun? “Tevekkül, sebepsiz beklemek değil; sebeplerin ötesine teslim olmaktır.”