Kadınlarla yaptığım her sohbette aynı cümleyi duyuyorum: “Hayır diyemiyorum hocam. Kırılmasınlar istiyorum.” Bazen annesine, bazen eşine, bazen çocuğuna, bazen arkadaşına… Herkesin isteğine “tamam” diyor. İçinde istemese bile, “hayır” diyemiyor. Çünkü hayır dediğinde kötü insan olacağını sanıyor. Bencillikle suçlanacağını, sevilmeyeceğini düşünüyor. Oysa hayır diyebilmek, özsaygıdır. Kendini önemsemektir. İnsanın kalbiyle dili bir olmadığında, ruhu yorulur. Kırılmasınlar diye kendi gönlünü kırarsan, kimse senin parçalandığını fark etmez. Çünkü sen izin verdikçe, senden almaya devam ederler. Unutma… Hayır demek, sevmemek değildir. Hayır demek, kendi sınırlarını bilmektir. Çünkü sınır çizemeyen insan, zamanla kendine yabancılaşır. Ve en acısı, bir gün gerçekten “evet” demek istediğinde, kalbinde yer kalmaz. Bugün kendine sor: Kaç kere “evet” dedin, aslında “hayır” demek isterken? “Hayır diyemeyen, kendine evet diyemez.”