Hepimiz bir şeylerin peşindeyiz. Kimimiz huzurun, kimimiz başarının, kimimizse sadece günü kurtarmanın. Ama çok azımız, bu koşuşturmanın içinde "Ne yapıyorum, neden yapıyorum?" diye durup soruyor kendine.   Bugünün dünyasında “şeffaflık”, “hesap verebilirlik”, “dürüstlük” gibi kavramlar sadece toplantı sunumlarının başlıklarında yer buluyor. Gerçek hayatta ise çoğu zaman, hesabını vermek istemediğimiz şeyleri görmezden geliyoruz. Bir kararın, bir sözün, bir suskunluğun bile bedeli olduğunu unutarak yaşıyoruz.   Ama esas mesele şu: Hesapsız bir hayat, başıboş bir gemi gibidir. Rotası yok, pusulası yok. Rüzgâr nereye eserse oraya savruluyor. Oysa insan dediğin, her sabah aynaya bakarken sadece saçını değil, vicdanını da taramalı. "Dünkü ben, bugünkü benle yüzleşebilir mi?" sorusunu kendine sormalı.   Çünkü esas mesele, başkasını kandırmak değil… Kendine yalan söylememekte.   Ve günün sonunda, suskun kalanlar da konuşmuş sayılır bu dünyada. Sessizlik bile bir tercihtir. Tıpkı konuşmamak gibi, hesap vermemek de bir tür beyandır.   Bugün kendine tek bir şey sor: “Yaptığım şeyin hesabını verebilir miyim?” Cevap seni rahatsız ediyorsa, mesele oradadır.   E.Y.